Onacceptabel
Herkent u de volgende bewustzijnsvernauwing? U werkt hard, leeft daarnaast uw drukke sociale (gezins)leven, pikt in de auto of ’s avonds voor de televisie wat actualiteiten mee, vindt er iets van en discussieert er wat over mee tijdens borrels of op het werk. Syrië, crisis op de huizenmarkt, asielzoekers, belastingverzwaring, milieu-ellende; u hoort en ziet het allemaal, maar het raakt u doorgaans niet echt. Uw afweermechanismen werken uitstekend, als gevolg waarvan u niet écht wakker ligt van de enorme hoeveelheid aan ellende die aan ons voorbijtrekt. Gelukkig maar.
En soms – waarschijnlijk op een wat kwetsbaar moment – raakt het opeens wel. Dat overkwam mij toen ik op een onbewaakt ogenblik een item voorbij hoorde komen over het Nederlandse asielbeleid. Enerzijds zou het wat strenger worden, anderzijds wat vriendelijker en een dame van Amnesty International zei er wat over op de radio. Ik zat tot mijn nek in de proefdrukken van het ‘woonnummer’ dat volgende week bij u op de mat ligt en daar was zomaar ineens die voltreffer. Verbijsterd vroeg ik me hardop af hoe en wanneer het toch zover gekomen was dat Amnesty International ons als Nederland erop moest wijzen dat het niet humaan is asielzoekers als criminelen op te sluiten in een cel.
U hoort en ziet het allemaal, maar het raakt u doorgaans niet echt
Aan mij trokken beelden voorbij. De Afghaanse medisch specialist die in afwachting van erkenning van zijn diploma’s in een ziekenhuis als verpleegkundige onze dochter verzorgde, de asielzoekende ouders van het meisje met onopgemerkte leukemie, de suïcides van asielzoekers uit mijn verleden als psychiatrisch verpleegkundige. Ik had ineens helemaal geen zin meer in gezellige artikelen over wonen. Hoezo wonen? Er zijn mensen in dit land die ervaringen hebben doorstaan waarvan wij ons niet eens een voorstelling kunnen maken en ze ‘wonen’ als criminelen in een cel. Dat is schaamteloos en onacceptabel in mijn ogen. En dat moest ik eerst gezegd hebben, voordat ik u oprecht plezier kan toewensen met ons komende woonnummer.
2 reacties
Er is bij nog iemand de ogen geopend en met hem een hele groep reisgenoten.
http://www.skipr.nl/blogs/id1585-hervorming-langdurige-zorg-volgens-danish-design.html
Over tunnelvisie en bewustzijnsvernauwing gesproken.
Het hele zorgstelsel in Nederland is daar een duidelijk voorbeeld van.
De Raad van State gaf in 2005 een vernietigend advies over het Wetsvoorstel en dat advies werd door VVD, CDA, D66, CU in een heel diepe lade gestopt. CU fractie voorzitter ging naar ZN, D66 kamerlid ging naar Menzis. VVD ging naar NZa.
Tja. Henk Nies. Wat nu? Langdurige zorg, Care, en de Cure zijn in Denemarken op gelijke wijze georganiseerd en gefinancierd. Scheelt 13 miljard euro aan opgepotte reserves, eenmalige winst, en 12 miljard per jaar aan administratieve lastendruk, structureel per jaar.
Dus wat doen we in Nederland? We gaan wat harder krabben.
ANH Jansen
24 september 2013 / 17:19Dag Marjan. Ik heb zelf diverse malen in een medisch team op polio projecten gewerkt in India waarbij we de patienten letterlijk uit de slums moesten halen om ze een behandeling te kunnen laten ondergaan. Dan zie je pas mensonterende toestanden en wanneer je dan weer terugkomt in eigen land ervaar je – ook de nutteloze en zinloze – welvaart waarin we leven. De mensen in de westerse wereld hebben zoveel welvaart dat iedereen chagrijnig door de stad loopt! Het lijkt wel een natiomale depressie.
Jos Zwaans
24 september 2013 / 18:58